جهاد
روزها می گذشت و سالها رهگذر می شد .در درون خود احساس غربت می کردم.احساس می کردم که با همه آشنا بودم و هیچکس با من صنمی نداشت.کارم شده بود خواندن درس و رفتن سرکلاس و شنیدن مکررات.
تنهایی فکری شدیدا آزارم می داد.به دنبال جمعی و دوستانی بودم که با آنها بنشینم و بر سر موضوعاتی که آن روزها دغدغه ام بود مباحثه کنم.به افرادی بر می خوردم و شخصیت بعضی ها مرا به وجه می آورد و احساس می کردم می توانم از آنها چیزهایی یاد بگیرم ولی تقریبا همه آن دوستان یک مشکل مشترک داشتند و آن هم کمبود وقت بود.انگار فقط من بودم که با همه ی مشغله ام بیکار بودم!!انگار ساعت مغناطیسی عمر من به جای بیست و چهار ساعت ،چهل و هشت ساعته مدرّج شده بود و انگار تحت تاثیر یک میدان مغناطیسی قوی از سرعت حرکتش کاسته شده بود و همیشه ده-دوازده ساعتی از بقیه بیشتر وقت آزاد داشت.
افکارم مرا بدجایی گیر آورده بودند-در کنج تنهایی و انزوا.اما هنوز امیدهایم از پس کوه های بلند نا امیدی ام در حال طلوع بودند ،اما فقط آرزو می کردم که صبح صادق باشند .
در بین همه ی غریبی ها و مکررات یک موج آشنا دیده می شد.
موجی پُر از خواستن .خواستن یک هم صحبت که این تسلسل خودخواسته را در هم بشکند.
اندک اندک جمع مستان را استشمام می کردم.چشمانم دوست داشت که بیشتر ببیند.افرادی یک به یک در لیست خالی ذهنم گزینش می شدند.کیفیت گزینش مهم نبود، همین که افرادی برای گزینش وجود داشته باشند مرا به شوق وامی داشت.
با آنها صحبت کردم و قرار گذاشتیم که با هم و برای شروع، یک برنامه کوه پیمایی داشته باشیم.کوه اصولا بهانه خوبی است.اگر در یک جاده ی صاف حرکت کنیم حرفی پیش نمی آید و مشکلی بوجود نمی آید.اما احتمالا وقتی به کوه می رویم از سر سختی های مختلف که قصد عبور می کنیم یک چشممان به راه هست و چشم دیگرمان به دست رفیقمان.
روز کوه پیمایی فرارسید
اول صبح شروع کردیم به زنگ زدن
اولی و دومی خواب چشمشان را بر سر رفاقت بسته بود
سومی پیامک داد که ما هم نیستیم
چهارمی هم گویا به یکباره پسرخاله و پسر عمویش دچار سانحه شده بودند
ماند پنجمی که او هم گفت: چون بقیه نیامدند، آمدن من هم فایده ای ندارد
به یکباره فواره ی امیدم فروکش کرد.آنوقت ها که بچه بودم از این صحنه ناراحت میشدم –چون وقتی می رفتیم شهربازی ،زمانی که ساعت کار شهربازی بزرگ شهر تمام می شد،اول فواره بزرگ را می بستند-و آن موقع می فهمیدم که این هفته هم تمام شد،رفت تا هفته بعد.
دوست داشتم به هر شکلی که شده آن کار را تمام کنم.به غرورم برخورده بود.می خواستم جلوی خودم کم نیاورم،تصمیم گرفتم تنهایی پا به کوه بگذارم.بلندی کوه مساله ای نبود،چون به اندازه ی تمام کوه های دنیا راه کم آورده بودم-دوست داشتم بیشتر راه بروم-آنقدر راه بروم که به خودم بفهمانم دیگر کافی است.
آن روز از کوه بالا رفتم.سختی زیاد داشت ،آن هم تنهایی ولی دیدن همه چیز از بالا ارزشش را داشت .پاهایم برای بالا ماندن به دنبال بهانه می گشتند-دوست داشتند حالا حالاها آن بالا بمانند ...
پایین که آمدم چشمم به یک لبو فروش افتاد.مردم را با لحن موزونش تشویق می کرد تا از کوه بالا بروند،البته لازم نبود تا صریحاً این مساله را بیان کند،میشد زمانی که از صفای لبو خوردن در این منظره کوه حرف می زند این را فهمید.گویا هر هفته کارش همین بود.کنجکاو شدم و نزدیکش رفتم.برای بازکردن سرصحبت کافی بود دو تا از آن لبوهای داغ و اشتها آور را طلب کنم.
به او گفتم:تا به حال از این کوه بالا رفته ای؟
با کمی مکث و البته بی میلی پاسخ داد:نه،من که کوهنورد نیستم.علاقه ای هم به کوه ندارم،فقط لبو میفروشم.
گفتم:پس چرا اینقدر به راهی که خودت نرفته ای مردم را تشویق می کنی؟
این دفعه بی تاخیر گفت:برای لبو فروختن نیازی به کوهنوردی نیست.
در مسیر برگشت اتفاقات این چند وقت را در یک کفه و حرفهای آن مرد لبوفروش را نیز در کفه دیگر گذاشتم . دیدم همانطور که برای لبو فروختن نیازی به کوهنورد بودن نیست، برای آنکه یک کوهنورد باشی هم نیازی به لبو نیست.
آن چه را که بایستی می فهمیدم ، فهمیده بودم اینکه از آن موقع به بعد فقط دوست داشتم یک کوهنورد باشم چه با لبو چه بی لبو.